Wanneer ik als kind op vakantie ging, deed mijn familie dat altijd met de auto. Frankrijk? Auto. Zuid-Spanje? Auto. Hongarije? Auto. Dat betekende dat we soms wel zestien uren in de auto moesten zitten en dat is de tijd zonder tussenstops. Uiteindelijk waren we wel een hele dag op de weg. Ik ging meestal spelletjes spelen met mijn moeder. Dan probeerden we van nummerborden zinnen te maken of deden we ik zie wat jij niet ziet. We hadden ook van die tv’tjes in de auto waarop mijn broers en ik dan een film keken als mijn moeder wilde slapen en mijn vader eventjes op de weg moest letten. Natuurlijk hadden we ook duizenden soorten snacks om van te genieten.

Zo waren de autoritten vroeger niet zo vervelend, maar naarmate mijn broers en ik ouder werden, werd het lastiger. Zo ontwikkelde ik misselijkheid in de auto als ik naar letters keek, dus een film met ondertiteling, lezen of het nummerbord spelletje waren verleden tijd. Voor mij was tijdverdrijf muziek luisteren, slapen en naar buiten kijken naar de wereld om me heen. Voor zestien uur lang is dat nog best te doen, ben ik achter gekomen. Zodra je Nederland hebt gehad, kom je in een nieuwe omgeving die je nog niet kent. Ik keek mijn ogen uit naar de landschappen met bergen en grote meren en hoe de nummerborden van transport wagens steeds van andere landen waren.

Ik lette op welke auto’s ik vaak voorbij zag komen, van welk merk ze waren en welke kleur. In Transport België zijn dus blijkbaar heel veel grijze auto’s. In Frankrijk zie je veel Citroëns in klassieke kleuren. Hoe meer je in de bergen terecht komt in Italië, des te meer grotere auto’s je ziet.

Gelukkig ben ik nu minder autoziek en kan ik weer een beetje lezen, dus ik hoef niet alleen meer naar buiten te kijken. En toch blijft dat voor mij de beste manier van tijdverdrijf.